SA ilalim ng mga nag-iindayong puno ng niyog sa isang tahimik na bayan sa Mindoro, nagkasundong magkita ang magkaibigang sina Alimango at Ahas sa tabi ng batis.
Mainit man ang sikat ng araw, masaya pa rin silang nagtatampisaw sa malamig na tubig upang ipagdiwang ang “pangalawang buhay” ni Alimango.
“Salamat sa pagtulong mo kahapon,” ani Alimango, habang marahan niyang kinakapit ang mga sipit sa isang tangkay na naiipit sa bato.
“Kung hindi dahil sa iyo, Kaibigan, baka nadala na ako ng agos at hindi na nakabalik.”
Umiling si Ahas, ang mapula niyang mga mata ay kumikislap na tila may binabalak.
“Walang anuman, Kaibigan. Sabi ko naman sa’yo, lagi akong narito kapag kailangan mo.”
Napangiti si Alimango. “Sana hindi ka magbago.”
“Hissss, hissss… Hinding-hindi… hissss, hissss,” sagot ni Ahas.
Ngunit isang araw, nagalit ang langit. Dumaan ang isang mabangis na bagyo—bumuhos ang malalakas na ulan, at ang dating malinaw na batis ay naging isang nagngangalit na ilog.
Ngayon, si Ahas naman ang nanganganib tangayin ng rumaragasang tubig.
“Kaibigang Alimango, tulungan mo ako!” sigaw ni Ahas, habang pilit na pumupulupot sa isang sanga. “Baka lamunin ako ng mga naglalakihang troso at bato!”
Dali-daling gumapang si Alimango sa gilid ng ilog. Nang makita niyang binabayo ng tubig ang kanyang kaibigan, kumapit siya sa isang matibay na bato at iniunat ang kanyang mahahabang sipit.
“Abutin mo ang aking sipit!” sigaw ni Alimango, habang nagsusumikap si Ahas na kumawala sa pagkakapulupot.
Nag-alinlangan si Ahas. Alam niyang oras na bumitaw siya, maaari siyang matangay ng agos. Ngunit kung mananatili siya sa sanga, tiyak na maiipit siya sa mga naglalakihang kahoy.
“Hindi ko kayang abutin ang sipit mo,” sigaw ni Ahas. “Lulundag ako—pero kailangan mo munang tumalikod.”
Nagulumihanan si Alimango. Hindi niya maintindihan kung bakit kailangang tumalikod.
Ngunit sa kabila ng kanyang kutob, nanaig ang kanyang malasakit.
Tumalikod siya, handang isalba ang kaibigan.
“Tulungan mo akong makatawid doon sa batuhan sa may kawayanan,” pasigaw pang dagdag ni Ahas.
Sa isang iglap, kumawala si Ahas mula sa sanga at tumalon diretso sa likod ni Alimango.
Sumisid si Alimango, kinagat ng sipit ang buntot ng Ahas, at sinimulang gumapang sa ilalim ng rumaragasang tubig.
Pero pagdating nila sa kalagitnaan ng ilog, lumalim at lumakas lalo ang agos. At habang nagpupunyagi si Alimango na makatawid, bigla siyang nakaramdam ng matinding kirot sa batok.
Tinuklaw siya ng ahas.
“Kaibigan…” mahinang bulong ni Alimango, habang unti-unting nanghihina.
“Pinagkatiwalaan kita. Iniligtas mo ako noon, kaya hindi ako nag-alinlangan na iligtas ka rin. Pero… bakit mo ako tinuklaw?”
Ngumisi ang Ahas. “Isa kang hangal,” sabi niya. “Likas kang mapagtiwala. Nakalimutan mo yata—ako’y isang ulupong. At kahit kailan, hindi mo ako magiging tunay na kaibigan.”
At sa huling hibik ng tubig, tuluyang nawala ang dalawang nilalang sa ilalim ng rumaragasang ilog.
PAGGUNAM-GUNAM
Ang mabubuting nilalang ay naniniwala na kaya pang magbago ang mga traydor at sinungaling.
Ngunit ang ahas ay ahas.
Anuman ang kagandahang-loob na ipakita mo, tutuklawin ka pa rin niya— dahil iyon ang kanyang likas na kalikasan.
Sa mundo ng mga tao, marami ang nagbabalatkayo bilang kaibigan. Bahala ka na kung paano mo matutukoy kung sino ang huwad at sino ang totoo.
